Zvare Metalen / February 2016

SOURCE

Interview met Moonsorrow
Vijf jaar moesten we wachten op een nieuwe plaat van Moonsorrow, maar tegelijkertijd was het ook al even geleden dat Zware Metalen de Finse band sprak. Ik belde daarom bassist Ville even op om het over de nieuwe plaat te hebben, die vanaf april verkrijgbaar is.
Dag Ville, hoe gaat het? Ik bel je even op, aangezien ik een vrije dag had en ik hoorde dat jij ook twee dagen vrijaf nam om op het Century Media-kantoor bij te kletsen over jullie nieuwe plaat, die uitkomt op 1 april. Dat is geen grap, neem ik aan?
(lacht) Ja, vanavond ben ik bezig tot een uur of elf en morgen is er weer zo’n dag. Je bent zeker de eerste niet om te vragen of het om een grap zou gaan. We lachen er ook wel mee binnen de band. Uiteraard valt het per ongeluk op die dag, maar we laten al zo lang niets van ons horen. Misschien gebeurt er wel helemaal niets dan? Geen album, geen releaseshow op 1 april, helemaal niets!
Je slaat natuurlijk de spijker op de kop als je zegt dat jullie er eventjes over gedaan hebben. Tot 2007 hadden jullie een aardig tempo wat betreft het uitbrengen van platen, maar nu duurt het plots vijf jaar. Hoe komt dat?
Geen idee, misschien zijn we oud geworden? (lacht) Nee, we waren eigenlijk begonnen in 2012 met het schrijven van nieuw materiaal, dus we hebben wel een kleine pauze genomen. Toen we echter bezig waren met schrijven hebben we alles weggegooid, omdat we tot de conclusie kwamen dat we niet op de juiste weg zaten. We wilden geen plaat die zo klonk, dus we begonnen opnieuw. Daarom duurde het zo lang.
In elk geval zal het niet liggen aan de problemen binnen jullie band, want jullie zitten met dezelfde line-up sinds jullie debuut Suden Uni. Wat is er zo speciaal aan de chemie in jullie band? Ik heb het gevoel dat Cradle of Filth of, om binnen het genre te blijven, Eluveitie daar wel wat van kunnen leren.
Ja, ik zag Cradle of Filth juist en toen besefte ik plots dat er van die originele band eigenlijk maar eentje meer overblijft. Wel, ik weet niet goed wat het is, maar ik denk dat het iets te maken heeft met het feit dat we al vrienden waren voordat de band bestond. We huurden dus geen muzikanten in om een instrument te bespelen, maar zochten mekaar op. Sindsdien zijn we ook allemaal goede vrienden.
Misschien speelt het ook mee dat Moonsorrow minder als een muziekbedrijf bekend staat en het eerder gaat om het maken van muziek die vanuit het hart komt?
Voor mij voelt het helemaal niet aan alsof Moonsorrow een bedrijf is, hoewel ik hier vandaag in zeker opzicht wel ben voor zaken. Ik zit namelijk een plaat te promoten, in de hoop dat die vanaf april zal verkopen. Maar ik bekijk het zo niet, voor mij is het plezier steeds belangrijk geweest. We maken in de eerste plaats nog steeds muziek voor ons en niet voor een publiek, maar het is wel fijn om te zien dat de mensen de muziek goed vinden, of dat het op zijn minst zo lijkt. Maar dat was nooit onze prioriteit, het ging vooral om het maken van albums waar we ons goed bij voelden.
Maar uiteraard zijn jullie wel een band die zijn strepen verdiend heeft binnen het genre en rustig verder timmert aan de weg. Dat gebeurt vanaf heden bij Century Media, een label dat verbonden is met Sony, terwijl jullie in het verleden te vinden waren bij Spinefarm, dat een Universal label is. Is die overgang van belang geweest bij jullie?
Spinefarm is op een gegeven moment deel geworden van Universal en Century Media werd onlangs maar pas opgekocht door Sony, maar toen was het contract met ons al in orde. Ik weet niet welk effect dat zal hebben, maar ik lig er niet echt van wakker. Ik wil gewoon goede muziek maken en die muziek toevertrouwen aan capabele mensen.
Maar er zal wel een reden zijn waarom jullie nu plots getekend hebben bij Century Media?
Ja, we wilden absoluut met de band naar Century Media. Het contract bij Spinefarm liep ten einde en we waren uit op iets nieuws. We brachten zes full-lengths uit bij Spinefarm en het was gewoon tijd om te veranderen. We waren ook onder de indruk van de attitude van Century Media, want zij behandelen bands als bands, in plaats van als producten.
Het label mag wel trots zijn dat jullie er nu zijn bijgekomen, want ik vind deze nieuwe plaat de beste sinds Verisäkeet. Jullie gitarist Henri heeft reeds laten weten dat het veel folkier klinkt en dat kan ik ook bevestigen. Kan ik dan concluderen dat jullie geëvolueerd zijn naar deze stijl, of is dit eerder muziek die past binnen het thema van ‘het tijdperk van de goden’, wat de vertaling is van Jumaltan Aika?
Het klopt wel dat we altijd de muziek en de lyrics hand in hand laten gaan, want we vinden het van belang dat het klopt met het thema van het album. Voor we begonnen met het schrijven van dit album denk ik echter dat we al beslist hadden om terug wat dieper te graven naar de oude waarde van folk metal en er op die manier iets van te maken dat oud klinkt. We wilden zeker niet doen zoals de meeste bands en wilden eerder dat het klonk zoals erg lang geleden, toen er nog geen opnamemateriaal bestond.
Jullie staan binnen enkele maanden wel op de planken met Korpiklaani, tijdens jullie tour in april. Inspireert blije folk metal, zoals die van Korpiklaani, Finntroll of Alestorm, jullie dan op geen enkele manier?
In de bands die je opsomt zitten allemaal goede vrienden, maar ik denk niet dat zij ons beïnvloeden of wij hen. Ieder heeft zijn eigen invloeden en meestal zijn dat gewoon de bands waarnaar je luisterde toen je een tiener was. Dat is de muziek die blijft hangen tot het einde.
Bekijkt Henri het ook zo? Jullie delen hem met Finntroll, dus kan ik me voorstellen dat er bij jullie in de band wel eens wat gepraat of gediscussieerd wordt over de weg die je op wilt gaan.
Wel, meestal voelt hij wel het verschil aan als hij muziek schrijft. Dan weet hij of het iets is voor Moonsorrow of voor Finntroll, maar het gebeurt wel eens dat we binnen de groepen zeggen dat hij een nieuwe riff best bewaart voor het volgende album van Finntroll. Dan vragen we hem of hij asjeblieft terug wat Moonsorrow wil gaan schrijven. (lacht)
Zo krijg ik het gevoel dat jullie echt in groep aan deze muziek werken en verder kijken dan jullie eigen instrument lang is. Henri, Marko en jij bespelen, of bespeelden, ook andere instrumenten. Betekent het ook dat jullie nadenken over de partijen van andere instrumenten binnen jullie muziek?
Niet echt. We werken allemaal wel mee om de muziek in elkaar te steken, maar Henri speelt nog wel alle demo’s zelf in en bespeelt ook alle instrumenten. Hij is het dus nog steeds die, als puntje bij paaltje komt, beslist wie wat speelt binnen de band. Dat is ook perfect in orde, want hij is een geweldig muzikant die met briljante ideeën voor de dag komt. Er valt niets aan te merken op wat hij doet, dus meestal wordt er niets veranderd aan hetgene hij aanbrengt.
Op die enkele uitzonderingen na dan. Ik vond in ons archief nog een interview terug van zo’n tien jaar geleden, met jullie gitarist Mitja. Toen ging het over de invloeden die in jullie muziek aanwezig waren, zoals Bathory en oude Thyrfing. Het valt mij op dat die kern nog steeds in jullie muziek aanwezig is, zoveel jaren later. Enslaved wordt door jullie ook vermeld als een belangrijke invloed, maar die zijn wel het progressieve pad opgegaan. Kan ik afleiden uit je reactie daarjuist dat dit nooit zal gebeuren binnen Moonsorrow?
We waren, en zijn nog steeds, erg geïnspireerd door het oude werk van Enslaved. Langs de andere kant vind ik het goed dat wij gewoon onze eigen weg blijven gaan en heb ik heel veel respect voor het feit dat zij hun eigen ding blijven doen en niet blijven ronddolen in hun verleden. Ze vonden hun eigen weg en daar valt niets op te zeggen. Wij zullen zeker hun pad niet volgen, wij volgen het onze en ik weet niet welke kant het zal opgaan. Wij laten ons niet leiden door de carrière van andere bands, gewoon omdat hun eerste albums erg sterk waren.
Het betekent dat jullie als een van de enige bands nog steeds die oude blackfolk produceren, waardoor jullie ook sterk afwijken van de vrolijke en progressievere bands. Over vrolijkheid gesproken: voelt het ook zo aan op het podium? Zijn jullie minder vrolijk?
Ja, ik denk dat onze live shows wel een pak serieuzer zijn dan die van Korpiklaani. We amuseren ons uiteraard wel op podium met onze instrumenten en je zal wel een lach op ons gezicht zien verschijnen, maar we staan daar om serieuze dingen te brengen.
Geldt dat ook backstage? Brengen jullie daar ook serieuze dingen?
Nee, daar is het volledig anders! (lacht) Daar zijn we gewoon zoals iedereen: een bende kleine kinderen. We zijn bijna veertig jaar oud, maar backstage zijn we gewoon een bende kinderen.
Nog iets waar ik zeker even bij wou stilstaan, is jullie taal. Een band als Korpiklaani maakt vaak gebruik van het Engels of gebruikt korte titels in de eigen taal, en Finntroll gaat dan weer over naar het Zweeds. Volgens hen klinkt die taal iets trolser dan het Fins, maar kan het niet gewoon zijn dat Fins geen commerciële taal is?
Ja, absoluut. Voor Moonsorrow vind ik dat commerciële aspect van taal wel niet zo belangrijk. Onze teksten zullen altijd in het Fins blijven, dat hoort er nu eenmaal bij.
Op basis van dit gesprek heb ik het idee dat het belangrijker is dat jullie je perfect kunnen uitdrukken in jullie moedertaal, dan dat het echt verstaanbaar wordt voor de menigte.
Zeker, het past bij onze muziek en op die manier kunnen we gewoon alles zeggen zoals we het precies bedoelen. Het is mijn eigen taal en ik ken elk woord ervan, dat maakt het ook veel comfortabeler.
Dit album is in elk geval al een stuk makkelijker om uit te spreken dan het vorige. Viel dat ook op toen, dat mensen een omweg zochten om maar niet die titel uit te hoeven spreken?
Ja, meestal gebruikten ze gewoon de initialen VKKM en dat vond ik prima.
Makkelijk opgelost zo. Dus in april zien we jullie verschijnen in België en Nederland en jullie doen er ook wat zomerfestivals bij. Kijk je ernaar uit om hier nog eens te zijn? Waar denk je spontaan aan bij onze landen?
Het zijn fijne landen om in te vertoeven. Je hebt een plek waar je moet spelen en een plek waar je kan rondwandelen. Het voelt vertrouwd aan, want het behoort eveneens tot de Europese cultuur. Waar ik aan denk bij het woord Nederland is dat er cannabis gerookt mag worden. Dat is maar het eerste wat bij me opkomt hoor. (lacht)
Er is ook wel wat cultuur aanwezig hoor. Hebben jullie soms tijd om de steden te bezoeken? Hier in België vind je wel wat mooie historische steden.
We hebben jammer genoeg niet zoveel tijd als we op tour zijn. Ik denk dat ik echt eens op reis moet gaan naar jullie landen, als ik ooit de tijd vind.
Misschien binnen enkele jaartjes dus. Dan zie ik je wellicht wel in april of op zomerfestivals zoals Graspop en Hellfest.
Of gewoon op al die shows die nog gaan komen. Bedankt voor het gesprek!